teddi_eddi

Некалі, яшчэ ў ЖЖ, нейкім чынам усплыў вядомы ўкраінскі жартоўны вершык. Вось гэты

Як романтично пахне ковбаса
І помідори в банцi зашарiлись.
А в пляшечцi, так тихо як роса,
Горiлочка домашня причаїлась.
I сало нiжно зваблює тiльцем,
I хлiб наставив загорiлу спину…
Якщо ж ти млiєш, слухаючи це,
Чому ж ти, бл#ть, не любиш Україну?!
Олександр Бойчук, 2005

(Дзіўна, але толькі зараз даведаўся, 
што ў яго ёсць аўтар).
Дык вось. У тым трэдзе, дзе быў узгаданы гэты верш, нехта пераклаў яго на рскую мову. А мне закарцела давесці грамадству, што і беларусы не горшыя за іншых. Атрымалася нешта вось такое:

Як рамантычна пахне кілбаса,
І памідоры ў банцы чырванеюць.
А ў пляшачцы, ціхутка, як раса,
Гарэлачка з лядоўні шэранее.
Ільсніцца сальца так спакусліва,І хлеба
Чароўны пах пагоніць ў роце сліну...
І млеючы пры гуках гэтых дзіўных
Чму ж ты, ёлуп, так не любіш Украіну?

Я да чаго гэта. Нядаўна трапілась мне ў юцьюбе вось гэта песьня:

Вось словы яе.

Я на світі прожив, наче спалах зорі на світанні,
Наче крапля роси, наче крик журавля - тільки мить.
Я не вірив ніяк, що й до мене прийде день останній,
І в жертовнім вогні моє серце на попіл згорить.
Я ж так щедро кохав, я так вірив у зорі і очі,
І душею своєю я вас, як умів, причащав.
Але видно Господь мені краще життя напророчив,
І до себе забрав, щоб у райськім саду я співав.

На могилі моїй посадіть молоду яворину,
І не плачте за мною, за мною заплаче рідня.
Я любив вас усіх, та найбільше любив Україну,
Певно, в цьому і є та найважча провина моя.

Хай душа переселиться в дивний той рай потойбічний,
Де таких, як і я, назліталася ціла сім'я.
Тільки нащо мені ті блаженства розкішні і вічні,
Як мені не всміхнеться донька - сиротинка моя.
У далеких світах якось раптом усе я покину,
Бо ввійде мені в душу сльозиною і чебрецем,
І додому хоч вітром, хоч променем сонця полину,
І легенько війну над твоїм, Україно, лицем.

Ну, і, карацей кажучы, надта ж спадабалася мне гэта песьня. І я яе пераклаў на матчыну і крыху перарабіў, адаптаваўшы пад беларускага выканаўцу. Вось так.

Я на свеце пражыў нібы зорачкі сполах на ранні.
Нібы кропля расы, міг кароткі як жорава ўскрык у цішы.
Я не верыў ніколі што прыдзе і мой дзень астатні.
І ў ахвярным агні маё сэрца на попел згарыць.
Я ж так шчодра кахаў, я так верыў у зоркі і вочы,
І душою сваёю  я вас як умеў прычашчаў.
Але мабыць гасподзь лёсу лепшага мне напрарочыў
І забраў да сябе, каб у райскім саду я спяваў.

Пасадзіце вы явар высокі там дзе пахавалі
Вы мяне, і не плачце, хай плача па мне ўся радня.
Я найболей любіў Беларусі жытнёвыя хвалі
Найцяжэйшая мусіць і ёсць то правіна мая.

Хай душа пераселіцца ў дзіўны той вырай нябёсны.
Тут як быццам зляцелась сям’я ўсіх ткіх  як і я.
Але што з насалоды той мне  і раскошы  дзівоснай
Калі мне не ўсміхнеца дачушачка-краска мая.
Ў незямным гэтым свеце ўсё неяк пакіну я раптам
Бо кране маю душу слязінаю і чабаром.
І дадому ці ветрам, ці променем сонца патраплю,
Пралячу беларускім духмяным сасновым баром.

Калі хто захоча - карыстайцеся на здароўечка. Але не забудзьцеся пра аўтарскія правы спадароў Сцяпана Гігі (аўтар музыкі) і Сцяпана Галябарды (аўтар словаў).